درباره آسمان‌خراش چوبی تا به حال چیزی شنیده‌اید؟ در این مقاله به این موضوع می‌پردازیم که چرا باید ساختمان‌های بلند مرتبه را با چوب بسازیم. درباره مایکل گرین سخنران این تدتاک عالی، خوب است بدانید: او می‌خواهد بزرگترین چالش معماری یعنی “تأمین تقاضای مسکن در سراسر جهان بدون افزایش انتشار کربن” را با ساختن چوب جداکننده کربن به جای بتن و فولاد حل کند. [پیشنهاد مطالعه: الوار، کلید پایداری]
این سخنرانی این گونه آغاز می‌شود…
در زمان کودکی مایکل، پدربزرگش به او آموزش می‌دهد که اگر یک درخت را بِبُرى و آن را تبدیل به یک محصول منحصر به فرد کنی، به نوعی محترم شمردن آن درخت است. پس تا جایی که می‌توانی آن را به بهترین شکل ممکن انجام بده. پسر مایکل به او یادآوری کرد که با همه این فناورى و اسباب‌‌بازی‌هایى که در دنیاست، گاهى‌‌وقت‌ها اگر فقط انبوه کوچکى از چوب‌‌ها را بر روى هم بچینید، یک محصول باورنکردنی ساختید. در ادامه بخشی از این سخنرانی را با هم مرور می‌کنیم:
آسمان‌خراش‌های چوبی و مصالح مورد استفاده
ما ساختمان‌هایى با سبک‌ها و اندازه‌‌هاى مختلف را از مصالح مختلف مى‌‌سازیم، اما چوب متریالی است که بیش از همه مورد توجه مایکل گرین است. بخشى از دلیل او براى دوست داشتن چوب این است که هر بار مردم وارد ساختمان‌های چوبی مى‌‌شوند، برخورد کاملاً متفاوتى از خود بروز می‌دهند. تا به حال دیده‌اید که کسى وارد ساختمانی شود و یک ستون فولادی یا سیمانی را به آغوش بکشد؟ اما به شخصه زیاد دیده‌ام که در ساختمان چوبى این اتفاق بیفتد. آدم‌ها چوب را لمس می‌کنند. فکر مى‌‌کنم دلیلش این باشد که درست مثل دانه‌‌هاى برف، در هیچ کجاى زمین، هیج دو تکه چوبى شبیه به هم نیست.
ارتفاع ساختمان‌ها در ونکوور
در ونکوور، جایی که مایکل گرین زندگى مى‌‌کند، ارتفاع درخت‌ها به بلندى یک ساختمان ٣٣ طبقه مى‌‌رسد. نزدیک به ساحل کالیفرنیا، بلندی درختان جنگل ردوود به اندازه ساختمانى ۴٠ طبقه است. اما ساختمان‌هایى از چوب که ما درباره آن‌ها صحبت می‌کنیم، در بیشتر جاهاى زمین تنها به اندازه ۴طبقه بلندى دارند. حتى آیین‌‌نامه‌‌هاى ساخت‌و‌ساز، توانایى ما را براى ساختن تا ارتفاعى بیش از چهار طبقه در بسیارى از جاها محدود مى‌‌کنند.
امروزه نیمى از ما در شهرها زندگى مى‌‌کنیم، این تعداد قرار است تا ٧۵ درصد افزایش پیدا کند. شهرها و تراکم به این معناست که ساختمان‌های ما قرار است به بزرگتر شدن ادامه دهند. فکر مى‌‌کنم چوب بتواند در شهرها نقش مفیدی داشته باشد؛ به این دلیل که سه میلیارد آدم در جهان امروز در طى ٢٠ سال آینده به خانه‌‌اى جدید نیاز خواهند داشت؛ یعنى ۴٠ درصد از جهان. لازم است در ٢٠ سال آینده برای آن‌ها ساختمانى جدید ساخته شود.
سیمان و فولاد در مقایسه با چوب در ساخت آسمان‌خراش چوبی
در حال حاضر از هر سه نفر یک نفر در شهر زندگى می‌کند، البته در محلات کثیف و پرجمعیت. یک میلیارد انسان در جهان در محلات کثیف و پرجمعیت زندگى مى‌‌کنند. صد میلیون انسان در جهان بى‌‌خانمانند. پیدا کردن راه‌‌حلی براى اسکان دادن این آدم‌ها، یک چالش بزرگی است براى معماران و جامعه که با ساختمان‌ها سر و کار دارند. اما چالش دوم این است که ما به شهرها مهاجرت مى‌‌کنیم. شهرها هم از این دو مصالح ساخته مى‌‌شوند: فولاد و سیمان. این‌ها مصالحى عالى هستند اما با انرژى زیاد و همراه با انتشار گازهاى گلخانه‌‌اى.
فولاد نماینده حدود سه درصد از انتشارگاز گلخانه‌‌اى توسط انسان است. در حالی که برای سیمان این عدد به پنج درصد می‌رسد. بنابراین امروزه هشت درصد از سهم ما در گازهاى گلخانه‌‌اى به تنهایى از این دو مواد ناشى می‌شود. تقریباً نیمى از گازهاى گلخانه‌‌اى به صنعت ساختمان‌سازى مرتبط هستند. در حالی که حمل و نقل به نوعى در فهرست آلاینده‌ها در رتبه دوم است.
چوب به عنوان راه‌حل ساخت آسمان‌خراش چوبی
به عقیده مایکل، چوب بخشى ازاین راه حل خواهدبود. به این دلیل که به عنوان یک معمار، چوب تنها متریالی است که مى‌‌توان با آن چیزی ساخت که با نیروى خورشید رشد کرده است. زمانی که درخت در جنگل رشد می‌کند، اکسیژن را پس مى‌‌دهد و کربن دى‌‌اکسید را مى‌‌بلعد .وقتى که درخت می‌میرد، کربن دى‌‌اکسید را به اتمسفر یا در زمین برمى‌‌گرداند. اگر درگیر حریق جنگل شود، بازهم کربن را به اتمسفر برمی‌گرداند. اما اگر آن چوب را در ساختمان یا به عنوان قطعه‌‌اى از مبلمان یا در یک اسباب‌بازى چوبى استفاده کنید، در واقع آن قابلیت شگفت‌‌آورش براى نگهدارى کربن و میسر کردن این تجزیه را براى ما حفظ خواهد کرد.